Het eerste zaadje: hoe het allemaal begon

Pfoe, 2 jaar verder zijn we. 2 jaar nadat het eerste idee kwam. En dat kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Deze hele journey vindt haar oorsprong in de derde zwangerschap...

Ik, Shane, was zwanger van nummer 3. En ook al waren de twee voorgaande zwangerschappen... dramatisch... kozen we toch nog voor een derde. Met de Mind natuurlijk niet voor te stellen waarom ik dat dan nog een keer zou doen.. Maar ergens in mij was er vertrouwen dat deze zwangerschap anders zou zijn én in retrospect snappen we dat ik nog een kindje zou moeten dragen!

Nou, dat vertrouwen dat de derde zwangerschap beter zou zijn, werd al heel snel onderuit gehaald! Want na enkele weken, viel ik volledig uit, op het randje van uitdroging door hevig braken en daardoor dermate uitgeput, dat ik de rest van de zwangerschap niet meer veel zou uitvoeren. Die 9 maanden, duurden errrrug lang!

Maar juist omdat ik eigenlijk alles liet vallen, noodgedwongen, ontstond er ook veel ruimte. En die ruimte bleek hard nodig te zijn om bepaalde processen door te werken! Zo ging ik met 16 weken zwangerschap naar een yoga-retreat, waar ik volledig onder ogen ben gekomen dat ik een enorme vrouwenwond met me meedroeg. Een vanuit voorgaande generaties. Een waar ik nu, juist nu tijdens deze zwangerschap van een meisje (wat we niet wisten van een echo, maar ik wel aan alles voelde), volledig mee geconfronteerd zou worden om stukken in te helen.

Via de yoga-docente (die ook energetisch therapeut was) kwam ik terecht bij een reïncarnatie- en regressietherapeut. Ik wist niet waarom, maar ik wist wel dat ik daar naartoe moest. En zij wist, dat ik ging komen. Zij wist dat ik bepaalde zaken moest gaan aankijken. Voor mezelf, voor mijn voorouders, voor mijn kinderen, én....

Daar, in die sessie, werd het me allemaal helemaal duidelijk. Ik herinnerde me alles. Ik snapte hoe alles samenhing. Vorige levens, mijn oorsprong, mijn zielenpad, waarom ik samen ben met Ruud, waarom we deze kinderen hebben gekregen, wat ik te doen heb, waar mijn depressieve klachten mee samenhingen, waarom mijn zwangerschappen zo heftig waren, alles viel als een puzzel in elkaar. En zo wist ik ook dat ik mijn focus bij had te stellen. Dat het klaar was om mezelf klein te houden en te gaan doen waarvoor ik hier was. Om mensen terug te brengen naar hun ware aard, naar hun ware Zijn, naar hun natuur en hun ware krachten. 

En ik voelde ook: daar hoort een plek bij. Een toevluchtsoord. Waar wij zijn. En waar we mensen kunnen ontvangen op de weg terug naar zichzelf. In de natuur. Zodat we weer bij onze natuur kunnen komen.

In mijn sessie had ik al heel duidelijk gezien en gevoeld hoe ik met Ruud en de kinderen samenspeel in dit spel. En Ruud en ik wisten al dat wij al heel erg ver teruggaan. This is not our first rodeo. En dat werd nog meer bevestigd nadat Ruud zelf ook naar de regressietherapeut was geweest en volledig kon reconnecten met zijn ware Zijn. En de vorm die er voor hem bij past. En zeker als het gaat om het materiële creëren, komt zijn energie volledig tot zijn recht. Want Ruud is super handig en als we een centrum willen oprichten, is dat wel.... handig!

En dit is ook wel de magische harmonie tussen ons. Tussen het mannelijke en het vrouwelijke. Tussen het ontastbare en het tastbare. Tussen het ontvangen en het geven. Want Shane belichaamt als vrouw ook echt het vrouwelijke, en daarmee de ontvangende kracht, de aarde. Zij maakt de ruimte voor de nieuwe creaties. En Ruud belichaamt het mannelijke, het creatieve, het concrete, toepassen en geeft het op die manier een gefundeerde vorm. En andersom is het ook waar, dat Ruud weer de mannelijke spaceholding biedt aan Shane's vrouwelijke uitspattingen die soms ook nog wel eens all over the place kunnen zijn. Dus hierin zijn we een mooi duo om dit retraitecentrum handen en voeten te geven.

En zo ontstond het zaadje voor het retraitecentrum. Uiteraard is er nog heeeeeel veel meer te vertellen! Maar dat bewaren we voor de volgende blog!

Liefs,
Shane en Ruud